Wednesday, February 7, 2018
බුදුන්ගේ සුළුමව වූ ''මහා ප්‍රජාපතී දේවියවන් මවක්'' යයි මෙලොව යම් සුළු මවකට, කුඩම්මා කෙනෙකුට, තමන් හදාවඩාගන්නා දරුවෙකුගෙන් අසන්නට ලැබීම තරම් අගනා තනතුරක් හෝ වස්තුවක් තවත් මෙලොව නොමැත. අනුරාධා ඒ මව පුදන්නේ තමන් ලොවට බිහිකළ, ගෙදර බුදුන් වූ අම්මා මෙනි.... පදයක් පාසා රසවිඳිය හැකි අපූරු කවියක්සේම, විරළ කාව්‍ය වස්තුවකි.
බුදුන්ගේ සුළුමව වූ ''මහා ප්‍රජාපතී දේවියවන් මවක්'' යයි මෙලොව යම් සුළු මවකට, කුඩම්මා කෙනෙකුට, තමන් හදාවඩාගන්නා දරුවෙකුගෙන් අසන්නට ලැබීම තරම් අගනා තනතුරක් හෝ වස්තුවක් තවත් මෙලොව නොමැත. අනුරාධා ඒ මව පුදන්නේ තමන් ලොවට බිහිකළ, ගෙදර බුදුන් වූ අම්මා මෙනි.... පදයක් පාසා රසවිඳිය හැකි අපූරු කවියක්සේම, විරළ කාව්‍ය වස්තුවකි.
බුදුන්ගේ සුළුමව වූ ''මහා ප්‍රජාපතී දේවියවන් මවක්'' යයි මෙලොව යම් සුළු මවකට, කුඩම්මා කෙනෙකුට, තමන් හදාවඩාගන්නා දරුවෙකුගෙන් අසන්නට ලැබීම තරම් අගනා තනතුරක් හෝ වස්තුවක් තවත් මෙලොව නොමැත. අනුරාධා ඒ මව පුදන්නේ තමන් ලොවට බිහිකළ, ගෙදර බුදුන් වූ අම්මා මෙනි.... පදයක් පාසා රසවිඳිය හැකි අපූරු කවියක්සේම, විරළ කාව්‍ය වස්තුවකි.
Tuesday, November 21, 2017
උකුස්සෙකු දුටු පෝදින වියරු යථාර්ථය
උකුස්සෙකු දුටු පෝදින වියරු යථාර්ථය
දයාසේන ගුණසිංහයන්ගේ
"කිසා ගෝතමියක නොවේ "
"කිසා ගෝතමියක නොවේ "
සිකුරාදා දිනක හවස මගේ සේවය නිමාවී මා ප්‍රථම වරට දිවයින පුවත්පත් කාර්යාලයට අඩිය තැබීමි. දයාසේන ගුණසිංහ ශූරීන් මෙන්ම, සුමිතුරු ජයනාත් ගුණවර්ධන, සුනිල් මාධව ප්‍රේමතිලක, චන්ද්‍රසිරි දොඩම්ගොඩ ආදී බොහෝ දෙනෙකු ඒ රැය අපූරු ඓතිහාසික දිනයක් බවට පත් කළා මට අදමෙන්ම මතකයි...ගුරුවරුන් ලෙස ඈත එපිට සේවය කළා වූ පියසේන කහඳගමගේ (කග) සහ දෙනගම සිරිවර්ධන වැනි වියත් අදීන ලේඛක කලාකරුවන් රාශියක් හඳුණාගැනීමේ භාග්‍යය මට හිමිවිය. එතැන් සිට සෑම සිකුරාදාවකම රැය පහන් වූයේ එහිදීය.
.
දයාසේන ගුණසිංහ ශූරීන් එවකට ලියූ ජනප්‍රියම තීරු ලිපිය වූ "උකුස්සා" ගේ ඇසෙන් බේරීමට මටත් නොහැකි විය. ඒ මා පොල් සංවර්ධන අධිකාරියේ සංවර්ධන අධ්‍යක්ෂවරයාට පහර දුන් නිසායැයි කියමින්, සේවයෙන් පහකොට, මාංචු ලා, කොළඹ කොටුවේ ආදිපාද වීදියේ, ලෝක වෙළෙඳ පොළ හරහා කොටුව පොලිස් ස්ථානයට අල්ලාගෙන යන වෙලාවේ, කොහෙදෝ සිට එය දැක, ඊට පහුවදාම "උකුස්සා" රටම ගැස්සූ නිසාය.
.
ඉන්පසු ශ්‍රී ලංකා කාන්තා කාර්යාංශය, ජාතික නිවාස සංවර්ධන අධිකාරිය හරහා රූපවාහිනී හා සිනමා කලා මාධ්‍යයන්ට මෙන්ම පුවත්පත් කලාව හරහා කෙටිකතා මාධ්‍යයට වඩාත් අර්ථවත් ලෙස දායක වීමට මට අවස්ථාව සලසා දුන්නේ දයාසේන ගුණසිංහ ශූරීන්ය. මවිසින් මෙතෙක් පලකළ "සිටු කුලයෙ ප්‍රේමයක්" නම් වූ එකම කෙටිකතා සංග්‍රහයේ මහඟු පෙරවදන ලියා දෙමින් මා දිරිගැන්වූ අයුරු අද ද බැතියෙන් සිහිපත් කරමි. සැබවින්ම මා අදීන කලාකරුවෙක්, මාධ්‍යකරුවෙක්, නිර්භය පුද්ගලයෙක්, පරමාණු බෝම්බයටත් වඩා භයානක ආයුධ රැසක් අතැතිව සිටිනා කලාකාරයෙකු බවට පත්කලේ එතුමාය. දයාසේන ගුණසිංහයෝ සැබවින්ම පුවත්පත් කලාවේ ගෞරවය සුරැකි, අදීන, අව්‍යාජ පතාක යෝධයෙකි. අද බොහෝවිට මට පේන විදියට පත්තර කලාවේ ඉන්නේ සැබෑ අදීන, අව්‍යාජ වූ පුවත්පත් කලාවේදීන් නොව "සිඟාල පාත්තරකාරයින්ය"...
මේ අතර අපෙන් ඉක්ම ගිය කාලයේ, බොහෝ විවේක දිනවල, වෙසක් පොසොන් නත්තල් අවුරුදු වැනි දිනවල අපි "සංචාරකයින් " ලෙස ඉබාගාතේ ඇවිදගිය අයුරු මට දැනුත් සිහිවෙයි... ලැබූ අත්දැකීම් බෙහෝයැ. ඉහත දැක්වෙන කවි පන්තිය, එතුමාගේ පද්‍ය සංග්‍රහයක පලවූ එකකි. එය නිර්මාණය වීමට පාදක වුණු අත්දැකීම, මේ ඉබාගාතේ ගිය ගමන් වලදී අත්දකින්නට ලැබුණු එකකි. එය මේ සා සුවිශේෂි සංවේදී, ප්‍රබල, කාව්‍යම වදන්වැලක් වේ යැයි මා කෙදිනකවත් හිතුවෙ නැහැ. මේ එක් වෙසක් පොහෝදින රාත්‍රියක, කොටහේන ජේතවනාරාමය අසල සිදුවූ අනුවේදනීය සිදුවීමක්. සිදුවීම මුළු රැය පුරාම අපි අත්දැකීමු... එය උම්මග්ග ජාතකය වැනි අසාමාන්‍ය දීර්ඝ පතරංග එකකි. නමුත් කවියා එයින් තෝරා බේරාගන්නේ එම සිදුවීමේ පරමාණු අංශුවයි...... මෙය කවියාගේ කලාත්මක නිර්මාණ කාර්යය, අත්දැකීම, කාව්‍යමය සිතුවිල්ල, නවක කවිකිවිඳියන්ට මැනවින් තේරුම් ගැනීමට මහඟු අත්වැලක් සපයන්නකැයි සිතුනු බැවින් ඔබත් සමග මෙසේ බෙදාගැනීමට සිත් වූයේ, ඊයේ රැය පහන්වන තුරුම මා විඳින ලද එකී සුන්දර වූ අතීත සිදුවීම් නිසා ලද උත්තේජනයෙන් ය. මෙය එතුමාට උපහාරයක්ම වේවායි පතමි.
.
මේ ඔබ සැමට කරන ඇරැයුමයි. විඳින්න !!!විපුල - 2017 නොවැම්බර් 21 දා ....
Friday, October 20, 2017
සොඳුරු සිතක සොඳුරු ඉල්ලීම
සඳකඩ පහණක කැටයම් ඔපලා
මාතර ආච්චි චිත්‍රපටයේ ගීතය
සඳකඩ පහනක කැටයම් ඔපලා පාවෙන දේදුනු ලැගුම් ගනී
කැලතුනු රසයක පැන ආ බුබුලක් අකුරු වැලක් දෙහදක ලියවෙයි
යුගයෙන් යුගයට නොමියෙන දහනක ගීයක පදනම මතුවෙද්දී
නොපෙනෙන ඈතක ඈ ගෙන යනවා... සියුමැලි කැකුලක් මැලවෙද්දී...
සියුමැලි කැකුලක් මැලවෙද්දී.....
දහසක් පෙති මත රහසක් කොඳුරා තුඩින් තුඩට ගෙනයන බිංදූ..
ගව්වක් ඉහලට ගොනුකොට රඳවා පොපියන දෙතොලක් එහි කැන්දූ..
අහසක් ගුගුරා කළුවක් වපුරා ඒ හා මුසුවුනු වැහි බිංදූ..
ඈ ගෙන යද්දී නටබුන් අතරේ තවකෙක් ඈ වෙත හද රැන්දූ..
තවකෙක් ඈ වෙත හද රැන්දූ..
සඳකඩ පහනක......
හදවිල ඉපැදුනු කැකුලක් නොතලති නටුවෙන් ගලවා දුරක යවා...
මිහිලිය තෙත්කොට ගිලිහුන කඳුලක් සත්සමුදුරකට මුහුව ගියා...
ඔබට උරුම වූ රිදුනු තැවුනු හද එක්ටම් මැදුරක කවුළු අරා...
රුවන් විමානෙන් පියඹා එනතුරු පොපියන හදවත සිටියි බලා..
පොපියන හදවත සිටියි බලා..
ගේය පද :- වොලී නානායක්කාර
ගායනය:- සුනිල් එදිරිසිංහ
සංගීතය :- වික්ටර් රත්නායක
එම්බා සොඳුරු සිත,
''මේ ගීතය පිළිබඳ කිසියම් රස වින්ඳනයක් කරන්න '' යයි සොඳුරු සිතකින් ඇරයුමක් කළා මතකද? ගීතය ද මා වෙත එව්වා. මේ චිත්‍රපටය මට නරඹන්නට බැරිවූ එකක් බව මා කිව්වා.
චිත්‍රපට ගීතයක් රසවිඳීමේ දී එකී චිත්‍රපටයේ තේමාව, කතා පුවත, එම ගීතය චිත්‍රපටයේ එන අවස්ථාව ආදිය පිළිබඳ පැහැදිලි අවබෝධයක් තිබිය යුතුයි. මේ නිසා මා චිත්‍රපටය නරඹා නොතිබීම විශාල අඩුපාඩුවක් වුනා. ඒනිසා චිත්‍රපටිය නැරඹූ කෙනෙක් සොයාගන්න මං උත්සාහ කළා අඩුම වශයෙන් එහි කතා පුවත හා තේමාව ආදී තොරතුරු දැනගන්න. මෙය වසර 35කට පෙර නිපදවූ, චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂ සතිස්චන්ද්‍රයන්ගේ පළමුවන සිනමා නිර්මාණය.
ඔබට මතක ඇති වරක් මා අන්තර්ජාලය ඔස්සේ මුහුණු පොතින් ද සයිබර් අවකාශයට මෙය යොමුකරමින්, ඉල්ලීමක් කළා සහෘදයින්ගෙන් මේ ගීතය පිළිබඳ කිසියම් රසවින්ඳනයක් කරන්න කියලා. එයටත් කිසිම ප්‍රතිචාරයක් ලැබුනේ නැහැ. අවසානයේ මහත් අමාරුවෙන් චිත්‍රපටය නැරඹු ලංකාවේ මිතුරෙකු සොයාගත්තා.
((කෙනෙකු සොයාගැනීම අපහසු වූයේ මං ලංකාවේ නොමැති නිසයි. නැත්නම් මං මෙය කෙලින්ම අහන්නේ සතිස්චන්ද්‍ර මහත්මයාගෙන්මයි. එතුමා මා හොඳින් දන්නා හඳුනන පුද්ගලයෙක්.))
මා සොයා ගත් එම මිතුරා කියූ ඉතාම සුළු වාක්‍ය දෙක තුන අනුව හා ගීතයේ කියවෙන අදහස අනුව මගේ වර්ධනයන් හා නිර්මාණයන් සමඟින් චිත්‍රපටයේ කතාව මෙසේය.
මාතර මුහුද අද්දර ගමක දුප්පත් තරුණයෙකු එහි සිටින පොහොසත්ම පවුලක තරුණිය සමඟ ආදර සබඳතාවක් ඇති කර ගනියි. එහෙත් එයට තරුණියගේ නිවෙසින් දැඩි විරෝධයක් නැගෙන අතර පසුව තරුණිය වැදගත් පොහොසත් වෙනත් තරුණයෙකුට විවාහ කර දෙයි. ගීතය පසුබිමින් වැයෙන්නේ මේ අවසාන දර්ශන පෙළ මතයි. ඔවුන් දෙදෙනා විවාහ වී ගමෙන් පිටවී යනවිට පැරැණි පෙම්වතා ගමේ පාරක දී මඟුල් වාහන පෙළට මුණගැසේ. මනමාලිය හා පෙම්වතා නිහඬවම සමුගනියි. වෙන්වෙයි. මඟුල් රථ පෙළ ඈතට යයි. පෙම්වතා ගමේ බෝක්කුව මත තනිවෙයි.
මිතුරා අවසාන වශයෙන් කිව්වේ මේ කතා පුවත ඉදිරිපත් කරනුයේ වර්තමානයේ මහළු බවට පත්වී සිටින එකී පෙම්වතිය වන ''මාතර ආච්චිගේ '' අතීතාවලෝකනයක් ලෙස බවයි. නැත්නම් වයසට ගිය මාතර ආච්චි කියන කතාවක් හැටියටයි.
මේ කතාව කොතරම්දුරට නිවැරදි අංගසම්පූර්ණ එකක් දැයි මා දන්නේ නැහැ. කතාව කියු මිතුරා ද ඔහුට මතක ලෙසින් කිව්වාට ඔහුට ද ඒ පිළිබඳ එතරම් මතකයක් නැහැ. ඒ නිසාම ඔහු නම පවා සඳහන් නොකරන ලෙස ඉල්ලා සිටියා. නමුත් මේ සියළු වැරදිවල වගකීම මා වෙත පවරා ගනිමින් මේ ගීතයේ අගැයුම කිරීමට තීරණය කළා. නමුත් වෙලාවක් නැහැ නංගී. මං බැද්දේගම ටෙලි නාට්‍යය ලියන්න ඕනේ ඉක්මණින්.
මං පොඩ්ඩක් උත්සාහ කළා. ඒ අනුව ඔයාට ඉතිරිය කරගෙන යන්න පුළුවන් වෙයි කියලා මට හිතේනවා. මගේ උත්සාහය වූයේ මේ ගීතය රචනා කළ වොලී නානායක්කාරයන්ට හෝ චිත්‍රපටයේ නිර්මාතෘ සතිස්චන්ද්‍රයන්ටහෝ ගායක සුනිල් එදිරිසිංහයින්ට හෝ අපහාස කිරීම නොවේ. ඒ සැමදෙනාටම මගේ ඉහළම ගෞරවය හා උපහාරය පුද කිරීමයි.
මං හිතන විදියට ගීතයේ මුල්පද පේලි කීපයෙන් කියවෙන්නේ පොහොසත් තරුණිය හා දුප්පත් තරුණයා අතර ඇතිවු ආදර සබඳතාවයි.
''සඳකඩ පහනක කැටයම් ඔපලා පාවෙන දේදුනු ලැගුම් ගනීකැලතුනු රසයක පැන ආ බුබුලක් අකුරු වැලක් දෙහදක ලියවෙයි යුගයෙන් යුගයට නොමියෙන දහනක ගීයක පදනම මතුවෙද්දී.... ''
දුප්පත්කම නිසාත්, සමහර විට පහත් යයි සම්මත කුළය නිසාත්, පයට පෑගෙන පාපිස්සක් ගානට වැටී ඇති තරණයෙකු වුව, හැඩවැඩ ඇතිව වැඩී, දැන උගත්කම් ලබාගෙන ගමේ කැපී පෙනෙන්නට පටන් ගත්විට, තහංචි තිබුනත්, රූමත්, පොහොසත්කම් ඇති ළඳක් ආදරය සොයාගෙන ලංවූ බවත්, අතීතයේත්, වර්තමානයේත්, අනාගතයේත් - යුගයෙන් යුගයට නොමියෙන සදාතනික දහමක් වන දෙහදක ආදරයක් ඉන් ඇතිවූ බවත් අපූරුවට කියවෙයි.
(අර්ථයෙන් හා භාවිතාවෙන් ''පාපිස්සක්'' වන සඳකඩපහණ ඔප මට්ටම් වූ පසු අහසේ පාවෙන දේදුනු පවා ඉන් දැකිය හැකි බව, නොඑසේනම්, අහස පොළව ලං වන්නාක් මෙන් විවිධ පංති භේද, විෂමතා තිබුනත් ආදරවන්තයින් ළංවන බව කලාත්මකව, ව්‍යංගයෙන් අපූරුවට කියයි. ඔප වැටුන පාපිස්ස නොහොත් සඳකඩපහණින් පෙනෙන්නේ කළු වලාකුළු නොව අහසේ පායන වර්ණවත් දේදුන්නක්. අනිවාර්යයෙන්ම ඇය රූමතියක් බව ඉන් පසක්වෙයි.)
'' නොපෙනෙන ඈතක ඈ ගෙන යනවා... සියුමැලි කැකුලක් මැලවෙද්දී...
සියුමැලි කැකුලක් මැලවෙද්දී .... ''
සියුමැලි කැකුලක් මැලවෙද්දී .... ''
මේ කොටස චිත්‍රපට කතාවේ ඒ අවස්ථාවට උචිතව ප්‍රකාශ කරන්නක් බවයි මට හිතෙන්නේ. පෙම්වතිය විවාහකර දී සහකරුවා සමග නොපෙනෙන ඈත ගමකට ගෙන යාමත්, ඇයත් ඇගේ ආදරයත් එයින්ම පරවී, මිළින වී යන බවත් ඉන් කියවෙයි.
ඉතිං ඉතිරි පද පේලි දෙකත් ඒ අනුව ටිකක් හිතලා බලන්න... දැන් ඔයාට මේක කරන්න, තේරුම්ගන්න පුළුවන්... මට ඇත්තටම නංගියෝ වෙලාවක් නෑ... අහලා බලන්න ඉන්ද්‍රනාථගෙන් මං කියන්නේ බොරැද කියලා.. මං මේක ලියන්න පටන් ගත්තේ ''මගේ සිතිවිලි'' බ්ලොග් එකට දාල ඔයාලට බලන්න දෙන්න. නමුත් ඇත්තටම නංගි වෙලාවක් නෑ... දැන් ලේසියි ... දැන්තියෙන්නේ ඔයාට ලේසිම හරිය.. ඔයා හොඳ සිංහලකාරිනේ. මට ඊළඟට ටයිපින් වලටත් නොසෑහෙන වෙලාවක් යනවා. ඒකමයි මං මේක දෙන්නේ.. තරහා නෑනේ.. මං ගොහාං එන්නාං... ඉතුරු ටික කරලා මටත් බලන්න එවන්න හො‍ඳේ.
එහෙනම් නවතින්නම්.
බුදු සරණයි !
විපුල
මා මෙය ඉතා පමාවෙලා දැක්කේ මේ උදේ. ඒගැන සමාව.
මෙය අපේ පවතින දේශපාලන චක්රමය අපූරුවට විනිවිද දුටු දැක්මක්. සැඟවුන සුවිසල් හා සුවිශේෂී දේශපාලන හා සමාජ යථාර්ථයක් ගැබ්වෙනවා. එහි අපූරු අර්ථයකුත් තිබෙනවා. මෙවැනි අර්ථාන්විත විකල්ප අවශ්ය කාලයක් මේ ක...ාලය. අපි හැමෝම පතන්නේ, උත්සාහකරන්නේ මෙවැනි අලුත් විකල්ප ධාරාවන් බිහිකිරීමටයි.
බොහොම “ප්රායෝගිකයි ” කවියේ කූටප්රාප්තිය. විද්වත් සංවාදයක් යැයි කියා ගත්තාට මෙය හරවත් විද්වත් සංවාදයක් නොවේ. හරියට දේශනයක් වගේ. කීකරු ගෝල උවැසි දනා “එහෙයි” කියමින් අහන් ඉන්නවා විතරයි. ප්රශ්න ඇසීමේ නිදහසක් නෑ.
මෙච්චර කාලයක් මෙවැනි දේශපාලන සංවාද වලට ඇහුන්කන් දීලා කරගත්තෙත් විනාශයක්. සිද්ධ වුනෙත් විනාශයක්. රැහැයියෝ සංවාදේ පවත්වන්නේ වැඩිපුරම අනෙක් අය වැඩිය කෑ ගහන, කතා නොකරන රාත්රියේදී. අනෙක් අයට කතා කරන්නම නොදෙන එක ඔවුන්ගේ සිරිත. රැහැයි නාදයේ මිහිරක් තියෙනවා. නමුත් අනෙක් නාද වලට ඉඩක් නොදීම නිසාම, ඒ මිහිර දිගටම ඇසීම නිසාම එපාවෙනවා.
ඇටිකුකුලන්ගේ අඬලෑම අහන් ඉන්න පුළුවන් මිහිරි එකක් නෙවෙයිනේ. ඒ වුනාට ඇටිකුකුලෝ හැමදාමත් කැමති උන්ගේ ගීතයට විතරයි. වෙනත් ගීත වලට කැමතිම නෑ. ඒනිසා කළේ ම රැහැයියෝ විතරක් නෙවෙයි සින්දු මිහිරි සින්දු කියන විතරක් නොවෙයි, ඔහේ බකන්නිලාගෙන ඉන්න “ගොළුබෙල්ලන්” වැනි හැම එකෙක්ම පුළු පුළුවන් හැටියට ගිලදාන එකයි.
දැන් බලපුවාම මේ දෙගොල්ලොම සංවාදයට කැමති නෑ. නමුත් කියන්නේ නම් සංවාදේ තමයි හොඳ කියලා. ඒ නිසා මේ දෙගොල්ලන්ටම කතා කිරීමේ නිදහස දීමෙන් වැඩක් නෑ. අනුන්ගේ භාෂණයට ගරු නොකරන, නිදහසක් නොදෙන අයට කවර නම් නිදහසක් හා ගෞරවයක් ද?
රැහැයි විනාශය තමයි මෙහි අපි අත්දුටු සැබෑ ප්රායෝගික කූටප්රාප්තිය. “දැන් ඉතිං පරලොව ගිහිං කෑ ගසාපන් ” යයි කියා, ඒ ගැන කණගාටුවීමෙන් හා සතුටුවීමෙන් කවර නම් පලක් ද?
මේ තත්ත්වය සැමවිටම ඇටිකුකුලන්ට වාසිදායකයි. අපි දැන් හැමවිටම ඇටිකුකුලන්ට දිනුම දී නිහඬව ඔහේ සිටිමුද ? නැත්නම් ඇටිකුකුලන්ටද පාඩමක් ඉගැන්විය හැකි විධිමත් විකල්ප සංවාදයක් කරා, විධිමත් ප්රායෝගික විකල්ප විසඳුමක් කරා යොමුවෙමුද ? මෙන්න මේ ඉඟිය උදයගේ පැදිපෙලේ නොදැකීමයි මං දකින එකම අඩුව. නැත්නම් මෙය අපූරු දේශපාලන යථාර්ථයක් නිරෑපණය කරන්නාවු අනභිබවනීය නිර්මාණයකි.See more
මෙය අපේ පවතින දේශපාලන චක්රමය අපූරුවට විනිවිද දුටු දැක්මක්. සැඟවුන සුවිසල් හා සුවිශේෂී දේශපාලන හා සමාජ යථාර්ථයක් ගැබ්වෙනවා. එහි අපූරු අර්ථයකුත් තිබෙනවා. මෙවැනි අර්ථාන්විත විකල්ප අවශ්ය කාලයක් මේ ක...ාලය. අපි හැමෝම පතන්නේ, උත්සාහකරන්නේ මෙවැනි අලුත් විකල්ප ධාරාවන් බිහිකිරීමටයි.
බොහොම “ප්රායෝගිකයි ” කවියේ කූටප්රාප්තිය. විද්වත් සංවාදයක් යැයි කියා ගත්තාට මෙය හරවත් විද්වත් සංවාදයක් නොවේ. හරියට දේශනයක් වගේ. කීකරු ගෝල උවැසි දනා “එහෙයි” කියමින් අහන් ඉන්නවා විතරයි. ප්රශ්න ඇසීමේ නිදහසක් නෑ.
මෙච්චර කාලයක් මෙවැනි දේශපාලන සංවාද වලට ඇහුන්කන් දීලා කරගත්තෙත් විනාශයක්. සිද්ධ වුනෙත් විනාශයක්. රැහැයියෝ සංවාදේ පවත්වන්නේ වැඩිපුරම අනෙක් අය වැඩිය කෑ ගහන, කතා නොකරන රාත්රියේදී. අනෙක් අයට කතා කරන්නම නොදෙන එක ඔවුන්ගේ සිරිත. රැහැයි නාදයේ මිහිරක් තියෙනවා. නමුත් අනෙක් නාද වලට ඉඩක් නොදීම නිසාම, ඒ මිහිර දිගටම ඇසීම නිසාම එපාවෙනවා.
ඇටිකුකුලන්ගේ අඬලෑම අහන් ඉන්න පුළුවන් මිහිරි එකක් නෙවෙයිනේ. ඒ වුනාට ඇටිකුකුලෝ හැමදාමත් කැමති උන්ගේ ගීතයට විතරයි. වෙනත් ගීත වලට කැමතිම නෑ. ඒනිසා කළේ ම රැහැයියෝ විතරක් නෙවෙයි සින්දු මිහිරි සින්දු කියන විතරක් නොවෙයි, ඔහේ බකන්නිලාගෙන ඉන්න “ගොළුබෙල්ලන්” වැනි හැම එකෙක්ම පුළු පුළුවන් හැටියට ගිලදාන එකයි.
දැන් බලපුවාම මේ දෙගොල්ලොම සංවාදයට කැමති නෑ. නමුත් කියන්නේ නම් සංවාදේ තමයි හොඳ කියලා. ඒ නිසා මේ දෙගොල්ලන්ටම කතා කිරීමේ නිදහස දීමෙන් වැඩක් නෑ. අනුන්ගේ භාෂණයට ගරු නොකරන, නිදහසක් නොදෙන අයට කවර නම් නිදහසක් හා ගෞරවයක් ද?
රැහැයි විනාශය තමයි මෙහි අපි අත්දුටු සැබෑ ප්රායෝගික කූටප්රාප්තිය. “දැන් ඉතිං පරලොව ගිහිං කෑ ගසාපන් ” යයි කියා, ඒ ගැන කණගාටුවීමෙන් හා සතුටුවීමෙන් කවර නම් පලක් ද?
මේ තත්ත්වය සැමවිටම ඇටිකුකුලන්ට වාසිදායකයි. අපි දැන් හැමවිටම ඇටිකුකුලන්ට දිනුම දී නිහඬව ඔහේ සිටිමුද ? නැත්නම් ඇටිකුකුලන්ටද පාඩමක් ඉගැන්විය හැකි විධිමත් විකල්ප සංවාදයක් කරා, විධිමත් ප්රායෝගික විකල්ප විසඳුමක් කරා යොමුවෙමුද ? මෙන්න මේ ඉඟිය උදයගේ පැදිපෙලේ නොදැකීමයි මං දකින එකම අඩුව. නැත්නම් මෙය අපූරු දේශපාලන යථාර්ථයක් නිරෑපණය කරන්නාවු අනභිබවනීය නිර්මාණයකි.See more
Sunday at 09:05 · LikeUnlike · 8 people
එම්බා සොඳුරු සිත,
''මේ ගීතය පිළිබඳ කිසියම් රස වින්ඳනයක් කරන්න '' යයි සොඳුරු සිතකින් ඇරයුමක් කළා මතකද? ගීතය ද මා වෙත එව්වා. මේ චිත්‍රපටය මට නරඹන්නට බැරිවූ එකක් බව මා කිව්වා.
චිත්‍රපට ගීතයක් රසවිඳීමේ දී එකී චිත්‍රපටයේ තේමාව, කතා පුවත, එම ගීතය චිත්‍රපටයේ එන අවස්ථාව ආදිය පිළිබඳ පැහැදිලි අවබෝධයක් තිබිය යුතුයි. මේ නිසා මා චිත්‍රපටය නරඹා නොතිබීම විශාල අඩුපාඩුවක් වුනා. ඒනිසා චිත්‍රපටිය නැරඹූ කෙනෙක් සොයාගන්න මං උත්සාහ කළා අඩුම වශයෙන් එහි කතා පුවත හා තේමාව ආදී තොරතුරු දැනගන්න. මෙය වසර 35කට පෙර නිපදවූ, චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂ සතිස්චන්ද්‍රයන්ගේ පළමුවන සිනමා නිර්මාණය.
වරක් මා අන්තර්ජාලය ඔස්සේ මුහුණු පොතින් ද සයිබර් අවකාශයට මෙය යොමුකරමින්, ඉල්ලීමක් කළා සහෘදයින්ගෙන් මේ ගීතය පිළිබඳ කිසියම් රසවින්ඳනයක් කරන්න කියලා. එයටත් කිසිම ප්‍රතිචාරයක් ලැබුනේ නැහැ. අවසානයේ මහත් අමාරුවෙන් චිත්‍රපටය නැරඹු ලංකාවේ මිතුරෙකු සොයාගත්තා.
((කෙනෙකු සොයාගැනීම අපහසු වූයේ මං ලංකාවේ නොමැති නිසයි. නැත්නම් මං මෙය කෙලින්ම අහන්නේ සතිස්චන්ද්‍ර මහත්මයාගෙන්මයි. එතුමා මා හොඳින් දන්නා හඳුනන පුද්ගලයෙක්.))
මා සොයා ගත් එම මිතුරා කියූ ඉතාම සුළු වාක්‍ය දෙක තුන අනුව හා ගීතයේ කියවෙන දේ අනුව මගේ වර්ධනයන් හා නිර්මාණයන් සමඟින් චිත්‍රපටයේ කතාව මෙසේය.
මාතර මුහුද අද්දර ගමක දුප්පත් තරුණයෙකු එහි සිටින පොහොසත්ම පවුලක තරුණිය සමඟ ආදර සබඳතාවක් ඇති කර ගනියි. එහෙත් එයට තරුණියගේ නිවෙසින් දැඩි විරෝධයක් නැගෙන අතර පසුව තරුණිය වැදගත් පොහොසත් වෙනත් තරුණයෙකුට විවාහ කර දෙයි. ගීතය පසුබිමින් වැයෙන්නේ මේ අවසාන දර්ශන පෙළ මතයි. ඔවුන් දෙදෙනා විවාහ වී ගමෙන් පිටවී යනවිට පැරැණි පෙම්වතා ගමේ පාරක දී මඟුල් වාහන පෙළට මුණගැසේ. මනමාලිය හා පෙම්වතා නිහඬවම සමුගනියි. වෙන්වෙයි. මඟුල් රථ පෙළ ඈතට යයි. පෙම්වතා ගමේ බෝක්කුව මත තනිවෙයි. මිතුරා අවසාන වශයෙන් කිව්වේ මේ කතා පුවත ඉදිරිපත් කරනුයේ වර්තමානයේ මහළු බවට පත්වී සිටින එකී පෙම්වතිය වන ''මාතර ආච්චිගේ '' අතීතාවලෝකනයක් ලෙස බවයි.
මේ කතාව කොතරම්දුරට නිවැරදි අංගසම්පූර්ණ එකක් දැයි මා දන්නේ නැහැ. කතාව කියු මිතුරා ද ඔහුට මතක ලෙසින් කිව්වාට ඔහුට ද ඒ පිළිබඳ එතරම් මතකයක් නැහැ. ඒ නිසාම ඔහු නම පවා සඳහන් නොකරන ලෙස ඉල්ලා සිටියා. නමුත් මෙය කියවන කවරෙක් හෝ වේවා ඉදිරියට පැමිණ සත්‍යය හෙළිදරව් කර මෙහි අඩුපාඩු අකාමකා දමාවි යන පරම විශ්වාසය මත මේ සියළු වැරදිවල වගකීම මා වෙත පවරා ගනිමින් මේ ගීතයේ අගැයුම කිරීමට තීරණය කළා.
මගේ උත්සාහය වනුයේ මේ ගීතය රචනා කළ වොලී නානායක්කාරයන්ට හෝ චිත්‍රපටයේ නිර්මාතෘ සතිස්චන්ද්‍රයන්ටහෝ ගායක සුනිල් එදිරිසිංහයින්ට හෝ අපහාස කිරීම නොවන බවත්, ඒ සැමදෙනාටම මගේ ඉහළම ගෞරවය හා උපහාරය පුද කිරීම බවත් පළමුවෙන්ම සපථ කර ප්‍රකාශ කරමි.
මං හිතන විදියට ගීතයේ මුල්පද පේලි කීපයෙන් කියවෙන්නේ පොහොසත් තරුණිය හා දුප්පත් තරුණයා අතර ඇතිවු ආදර සබඳතාවයි.
''සඳකඩ පහනක කැටයම් ඔපලා පාවෙන දේදුනු ලැගුම් ගනීකැලතුනු රසයක පැන ආ බුබුලක් අකුරු වැලක් දෙහදක ලියවෙයි යුගයෙන් යුගයට නොමියෙන දහනක ගීයක පදනම මතුවෙද්දී.... ''
දුප්පත්කම නිසාත්, සමහර විට පහත් යයි සම්මත කුළය නිසාත්, පයට පෑගෙන පාපිස්සක් ගානට වැටී ඇති තරණයෙකු වුව, හැඩවැඩ ඇතිව වැඩී, දැන උගත්කම් ලබාගෙන ගමේ කැපී පෙනෙන්නට පටන් ගත්විට, තහංචි තිබුනත්, රූමත්, පොහොසත්කම් ඇති ළඳක් ආදරය සොයාගෙන ලංවූ බවත්, අතීතයේත්, වර්තමානයේත්, අනාගතයේත් - යුගයෙන් යුගයට නොමියෙන සදාතනික දහමක් වන දෙහදක ආදරයක් ඉන් ඇතිවූ බවත් අපූරුවට කියවෙයි.
(අර්ථයෙන් හා භාවිතාවෙන් ''පාපිස්සක්'' වන සඳකඩපහණ ඔප මට්ටම් වූ පසු අහසේ පාවෙන දේදුනු පවා ඉන් දැකිය හැකි බව, නොඑසේනම්, අහස පොළව ලං වන්නාක් මෙන් විවිධ පංති භේද, විෂමතා තිබුනත් ආදරවන්තයින් ළංවන බව කලාත්මකව, ව්‍යංගයෙන් අපූරුවට කියයි. ඔප වැටුන පාපිස්ස නොහොත් සඳකඩපහණින් පෙනෙන්නේ කළු වලාකුළු නොව අහසේ පායන වර්ණවත් දේදුන්නක්. අනිවාර්යයෙන්ම ඇය රූමතියක් බව ඉන් පසක්වෙයි.)
'' නොපෙනෙන ඈතක ඈ ගෙන යනවා... සියුමැලි කැකුලක් මැලවෙද්දී...සියුමැලි කැකුලක් මැලවෙද්දී .... ''
මේ කොටස චිත්‍රපට කතාවේ ඒ අවස්ථාවට උචිතව ප්‍රකාශ කරන්නක් බවයි මට හිතෙන්නේ. පෙම්වතිය විවාහකර දී සහකරුවා සමග නොපෙනෙන ඈත ගමකට ගෙන යාමත්, ඇයත් ඇගේ ආදරයත් එයින්ම පරවී, මිළින වී යන බවත් ඉන් කියවෙයි.
Sunday, April 23, 2017
අතීත බැඳිගම් විත්ති
ඇල්ලගාව ඇම්.ඩී. සිරිසේන ඇස්වත්තේ
- අතීත බැදිගම් විත්ති -
....... ඒ ගමේ "සුදු කුමී" නැමැති ගැහැනිය ගැබ්ගෙන සිටි බව මට මතකය. ඇය එය ගණනකටවත් ගෙන තිබුණු බවක් නොපෙනිණි. අවශ්ය දර ලී ආදිය ගෙන ඒමට මහ ගල් උඩට නැගීමත් , ගෙඩි වර්ග කැඩීමට වැල්වල එල්ලෙමින් අතුවලට පය තබමින් උස ගස්වලට නැගීමත් , තම ගෙයි වහළයට නැඟී මුදුණට වී දෙපැත්තට දෙකකුල් දමාගෙන එහි ඉළුක් බැදීමත් , එකල ඇය විසින් කරන ලද සිතාගන්නටවත් බැරි වැඩ වලින් කිහිපයකි. ඇයට ලැබෙන්නට සිටියේ දෙවන දරුවාය. පළමු දරුවා පිරිමි ළමයෙකි. ඔහුගේ වයස අවුරුදු දහයක් පමණ වෙයි. ඔහු පාසලකට ගියේ නැත. නිතරම සිටියේ නිරුවතිනි. මව පසු පස යාම ඔහුගේ සිරිතය.
එදා "සුදු කුමී" පුතාද සමඟ උදෙන්ම හේනට ගියාය. ඒ ගියේ සවස තලප කෑමට උයන සෙවළ හොද්දට අවශ්ය මෑ කොඳ (ළපටි කරල්) සහ වට්ටක්කා දළු ආදී පළා කරටි රැගෙන ඒමටය. හේනේදි ඒවා රැස්කර හමාර වෙනවාත් සමඟම ඇයට කිසියම් අමුත්තක් දැනෙන්ට විය. ........................................
........ දරුවා බිහි වන අවස්ථාව ඉතා ළං වූ නිසා අසල ගෙදරකට කියා යවන්නටද නොහැකි විය. එසේ කියන්නට "සුදු කුමී"ට උවමනාවක් ද නොවීය. එම අවස්ථාව ඇය ගණනකට ගත් බවක්ද නොපෙනිණි. කෙසේ හෝ කොලුවා පමණක් බලා සිටිද්දී ඇයට දරුවා ලැබිණි. කොලුවා ළවා පන්න කැති කෑල්ලක් ගෙන්වා ගත් ඈ එයින් පෙකෙණි වැල කැපුවාය. ලබු කැටයක වතුරෙන් දරුවාත් නාවා තමාත් පිරිසිදු වීමෙන් පසු ඈ නැගී සිටියාය.
අළු කෙසෙල් කොළයක් මත අලුත බිහි වූ ලේ කැටි බිළිඳා විටින් විට හඬමින් වැතිර සිටියේය. ප්‍රසූත අවස්ථාවේදි "සුදු කුමී" ගේ මුවින් කෙඳිරිලි හඩක්වත් පිට වූයේ නැත. දරුවා බිහි වීමට වැඩි වේලාවක් ගත වූයේ නැත. ...................
"සුදු කුමී" නැගිට ගෙදර ගෙයිත් මිදුලෙහිත් එහා මෙහා ගියාය. ඒ හේනේ සිට සවස කෑමට ගෙදර එන සැමියාට තලප සහ හොදි උයන්නට අවැසි කළමනා එක්තැන් කිරීමටය. සැමියා ඒමට පෙර තලප හොද්ද උයා තැබු ඈ කිසිත් වෙනසක් නැතුව වෙනදා මෙන්ම ගෙදර සිටියාය.
ගෙදරට පැමිණි සැමියාට කෙසෙල් කොළය මත සිටින දරුවා පෙනිණි. එය ඔහුට එතරම් අමුත්තකට කාරණයක්ද නොවීය. දරුවාගේ මුහුණ දෙස නොව ලිඟු පෙදෙස බලමින් ඒ කෙල්ලද කොල්ලාද යන්න
බලා ගැනීම පමණක් ඔහුට ප්‍රමාණවත්ය.............................
.
- අතීත බැදිගම් විත්ති -
....... ඒ ගමේ "සුදු කුමී" නැමැති ගැහැනිය ගැබ්ගෙන සිටි බව මට මතකය. ඇය එය ගණනකටවත් ගෙන තිබුණු බවක් නොපෙනිණි. අවශ්ය දර ලී ආදිය ගෙන ඒමට මහ ගල් උඩට නැගීමත් , ගෙඩි වර්ග කැඩීමට වැල්වල එල්ලෙමින් අතුවලට පය තබමින් උස ගස්වලට නැගීමත් , තම ගෙයි වහළයට නැඟී මුදුණට වී දෙපැත්තට දෙකකුල් දමාගෙන එහි ඉළුක් බැදීමත් , එකල ඇය විසින් කරන ලද සිතාගන්නටවත් බැරි වැඩ වලින් කිහිපයකි. ඇයට ලැබෙන්නට සිටියේ දෙවන දරුවාය. පළමු දරුවා පිරිමි ළමයෙකි. ඔහුගේ වයස අවුරුදු දහයක් පමණ වෙයි. ඔහු පාසලකට ගියේ නැත. නිතරම සිටියේ නිරුවතිනි. මව පසු පස යාම ඔහුගේ සිරිතය.
එදා "සුදු කුමී" පුතාද සමඟ උදෙන්ම හේනට ගියාය. ඒ ගියේ සවස තලප කෑමට උයන සෙවළ හොද්දට අවශ්ය මෑ කොඳ (ළපටි කරල්) සහ වට්ටක්කා දළු ආදී පළා කරටි රැගෙන ඒමටය. හේනේදි ඒවා රැස්කර හමාර වෙනවාත් සමඟම ඇයට කිසියම් අමුත්තක් දැනෙන්ට විය. ........................................
........ දරුවා බිහි වන අවස්ථාව ඉතා ළං වූ නිසා අසල ගෙදරකට කියා යවන්නටද නොහැකි විය. එසේ කියන්නට "සුදු කුමී"ට උවමනාවක් ද නොවීය. එම අවස්ථාව ඇය ගණනකට ගත් බවක්ද නොපෙනිණි. කෙසේ හෝ කොලුවා පමණක් බලා සිටිද්දී ඇයට දරුවා ලැබිණි. කොලුවා ළවා පන්න කැති කෑල්ලක් ගෙන්වා ගත් ඈ එයින් පෙකෙණි වැල කැපුවාය. ලබු කැටයක වතුරෙන් දරුවාත් නාවා තමාත් පිරිසිදු වීමෙන් පසු ඈ නැගී සිටියාය.
අළු කෙසෙල් කොළයක් මත අලුත බිහි වූ ලේ කැටි බිළිඳා විටින් විට හඬමින් වැතිර සිටියේය. ප්‍රසූත අවස්ථාවේදි "සුදු කුමී" ගේ මුවින් කෙඳිරිලි හඩක්වත් පිට වූයේ නැත. දරුවා බිහි වීමට වැඩි වේලාවක් ගත වූයේ නැත. ...................
"සුදු කුමී" නැගිට ගෙදර ගෙයිත් මිදුලෙහිත් එහා මෙහා ගියාය. ඒ හේනේ සිට සවස කෑමට ගෙදර එන සැමියාට තලප සහ හොදි උයන්නට අවැසි කළමනා එක්තැන් කිරීමටය. සැමියා ඒමට පෙර තලප හොද්ද උයා තැබු ඈ කිසිත් වෙනසක් නැතුව වෙනදා මෙන්ම ගෙදර සිටියාය.
ගෙදරට පැමිණි සැමියාට කෙසෙල් කොළය මත සිටින දරුවා පෙනිණි. එය ඔහුට එතරම් අමුත්තකට කාරණයක්ද නොවීය. දරුවාගේ මුහුණ දෙස නොව ලිඟු පෙදෙස බලමින් ඒ කෙල්ලද කොල්ලාද යන්න
බලා ගැනීම පමණක් ඔහුට ප්‍රමාණවත්ය.............................
.
Wipula Sumanasekera
කාලය ගැන අහන්න එපා... මං ඒල් කරලා ඉන්නකාලේ, සරසවි යන්න කලින් දෙටුගුරු පත්වීමක් ලැබුනා.. හම්බවුනේ මොනරාගල හුලංදාව මහ විදුහලේ . ඒකාලේ ඒක මහ ඝණ කැලව.. අලි හිටියා හරියට...දේශපාලන පලිගැනීමක් කරපු විදුහල්පති කෙනෙක් විතරයි ඒ පාසැලේ හිටියේ.. මහපාරේ ඉඳලා හැතැක්ම 5ක් විතර කැලෑව මැදට යන්න ඕනේ... මගෙ වාසනාවට ලස්සන දෙටු ගුරුවරියකුත් ආවා මේ පාසලට... අපි හරිම මහන්සිවෙලා ඉගැන්නුවා... මේ ඈත්තිගේ ගෙවල් මොණරාගල හින්දා එයා ගෙදර ඉඳලා ආවේ හැමදාම උදේ.. මමයි ''පිනයි'' ඉස්කෝලෙම උයාකාගෙන හිටියේ.. දවසක් මේ ඉස්කොලේ හාමිනේ .... හාමිනේ කිව්වට අයුරුදු 21ක් විතර ඈති.. මටත් 20යි... හැබැයි අක්කා කිව්වෙ නම් නෑ....((( තව ඈත....මතු සම්බන්ධයි...)))
.
.
Wipula Sumanasekera ...දවසක් උදේ මේ ඉස්කෝලේ හාමිනේ හතිදාගෙන දුවගෙන ආවා .. මං ''එලිබහින්න '' යන්න ලැහැස්ති වෙනකොටම වගේ ... අතේ පොතුත් නෑ... සාරියත් එහෙන් මෙහෙන් ලිහිලා... ''මාව පල්ලෙහා කරුවල ගහ ළගදි ''මරවා'' පැන්නුවා. මරුවා කියන්නේ තනි අලියෙකුට.. ඌ මිනී 6ක් විතර ඒ වෙන කොට මරලා තිබුනා... මං පොත් දාලා දුවගෙන ආවා.. ඒත් ඌ නවතින්නේ නෑ.. පස්සේ මං....මං...මං....දුවගෙන ආවා..
.... ඌ නැවතුනා.. '' ((( තව ඈත....මතු සම්බන්ධයි...)))
.
.... ඌ නැවතුනා.. '' ((( තව ඈත....මතු සම්බන්ධයි...)))
.
Wipula Sumanasekera මට තව චුට්ටෙන් එළිබහින්න වෙන් නැතුව එතනම සිද්ධවෙන්න තිබුනා ඒ දේවල්... පස්සේ මං කොකටත් කියලා ටිකක් වෙලා ඉඳලා ඈගේ පොත් ටිකයි, මල්ලයි අහුලලා ගෙනත් දෙන්න පිටත් වුනා.. පොත්ටික අහුලාගෙන එනකොට ''මරුවා'' යමක් එක්ක පුංචි සෙල්ලමක්... පස්සේ ඌ ටිකවෙලාවක් සෙල්ලම කරලා ''ඒක'' දාලා කැලෑ වැදුනා පස්සේ මං ''ඒකත්'' අහුලාගෙන ඉස්කොලෙට ආවා වීරයෙක් වගේ..
(( කාටවත් කියන්න පුළුවන්ද මොකක්ද ''ඒක'' කියලා..)))
((( තව ඈත....මතු සම්බන්ධයි...)))
.
(( කාටවත් කියන්න පුළුවන්ද මොකක්ද ''ඒක'' කියලා..)))
((( තව ඈත....මතු සම්බන්ධයි...)))
.
Wipula Sumanasekera ''ඒක'' තමයි ඈ යටට ඈඳන් ආව ''ජංගිය''... මං ඒක ගෙනත් දුන්නාම ඈයට ලැජ්ජත් හිතුනා.. නමුත් අපි අද තව වෙනතුරුත් හොඳම යාළුවෝ... අ...ලියෙක් පන්නන් එනකොට බේරෙන්න නම් තමුන්ගේ ඉව හොඳට තියෙන යමක් මගදමා දුවන්න...එවිට ඌ ඒ ළග නවතිනවා.. මේ දැනුම ඒ ගුරැතුමීට තිබුනා.. ඒ නිසා ඈය එදා බේරුනා... මං මේවා එක්රැස් කරලා තියාගෙන ඉන්නවා දවසක ''අතීත බැඳිගම් විත්ති'' වගේ පොතක් ලියන්න... ((( තව ඈත....මතු සම්බන්ධයි...)))
.
කතාවේ අවසානය මෙහෙමයි...
.
අවුරුද්දක්වත් මට ඉන්න ලැබුන් නෑ මාව සරසවියට තේරුනා... අපි ඉතිං ඈත්තටම අඬලා කරලා ආවා... පස්සේ කොහොමෙන් කොහොම හරි ඒ සුන්දර ඉස්කොලේ හාමිනේව මැණික් ව්‍යපාරිකයෙක් සරණපාවා ගත්තා... පස්සේ කල් ඈවැමෙන් ඈ මංත්‍රිවරියක් හැටියට පත්වෙලා ආවා පාර්ලිමේන්තුවට... අනේ එදා වගේමයි.. මං ජාතික නිවාස සංවර්ධන අධිකාරියේ වැඩකරන ඒ දවස්වල හැමදාම වගේ පාර්ලිමේන්තුවට ගියාම කන්නේ ඈයත් සමග අර ''තරු පනින හෝටලයේ''... දැන් ඈය ඈමතිවරියක්... ඒ හින්දා මං නම කියන්න අකමැතියි.. හැබැයි හරිම සුන්දර අතීතයක්.....
.
.
කතාවේ අවසානය මෙහෙමයි...
.
අවුරුද්දක්වත් මට ඉන්න ලැබුන් නෑ මාව සරසවියට තේරුනා... අපි ඉතිං ඈත්තටම අඬලා කරලා ආවා... පස්සේ කොහොමෙන් කොහොම හරි ඒ සුන්දර ඉස්කොලේ හාමිනේව මැණික් ව්‍යපාරිකයෙක් සරණපාවා ගත්තා... පස්සේ කල් ඈවැමෙන් ඈ මංත්‍රිවරියක් හැටියට පත්වෙලා ආවා පාර්ලිමේන්තුවට... අනේ එදා වගේමයි.. මං ජාතික නිවාස සංවර්ධන අධිකාරියේ වැඩකරන ඒ දවස්වල හැමදාම වගේ පාර්ලිමේන්තුවට ගියාම කන්නේ ඈයත් සමග අර ''තරු පනින හෝටලයේ''... දැන් ඈය ඈමතිවරියක්... ඒ හින්දා මං නම කියන්න අකමැතියි.. හැබැයි හරිම සුන්දර අතීතයක්.....
.
Wipula Sumanasekera
@ HEMAMALI .... මේ කතාව හේමමාලි කලින් දැනගෙගන හිටියානම් අර වගේම බේරෙන්න තිබුනා...
. @ චිරන්ත ... මරැවා ඒක දාලා ගියා තදවෙලා... වෙන ඈතින්නියක් හොයාගෙන... හික්...
. @ කමළසිරි... හදිසියේවත් හම්බවුනොත් මං ගැන අහලා... මේ කතාවත් අහන්න... හරිම සුන්දර කා...න්තාවක්...
.
. @ චිරන්ත ... මරැවා ඒක දාලා ගියා තදවෙලා... වෙන ඈතින්නියක් හොයාගෙන... හික්...
. @ කමළසිරි... හදිසියේවත් හම්බවුනොත් මං ගැන අහලා... මේ කතාවත් අහන්න... හරිම සුන්දර කා...න්තාවක්...
.
Wipula Sumanasekera @ හේමමාලී... ඔන්න මට තාරබර කෑලි දැම්මොත් ඉතිං ආයේ කතා නෑ හරිද ? මට අකුරු කොටන්ට බැරි නිසා ඉක්මණින් හොඳයි... නැත්නම් මං තාර බැරල් ගණන් දාන්නේ...
.
.
Wipula Sumanasekera @ සුභාෂ් ......
මං ප්‍රසිද්ධියේ කියන්න බැරිදෙයක් ඔයාට පුද්ගලිකව පනිවිඩයකින් එවනවා...
.
මං ප්‍රසිද්ධියේ කියන්න බැරිදෙයක් ඔයාට පුද්ගලිකව පනිවිඩයකින් එවනවා...
.
Shani Calyaneratne
1. අනේ යන්න විපුල. කොහොමද එයා ජංගිය ගලව ගත්තෙ ඔය අල්ල පනල්ලෙ. අලියාට අහු නොවි. ඔයා අපිට tall stories කියනව නේද. Barron Manchausen වගේ. හෑබෑයි කතාව රසවත්.
2.. මගේ යාලුවෙක් රාජාංගනේ යාය 10 මීට අවුරුදු 20 විතර ඉස්සර උගන්නන්ට ගිහිං නෑවත...ුන ගෙදර බිත්තියෙ අලියා පිට කහනවලු. එ නිසා වරිච්චි බෑදල තියන කනු හෙලවෙන විදිහට හදල තියනවලු. හොඩවෑල ඈතුලට දාලා ලුනු, කන දේවල් හොයනවලු.
3. ගම සුන්දර නගරෙ අපි වාසය කරන නිසයි. අපි හෑමදාම ගමේ ඉන්නවනම් අපිට ගමත් එප වෙනවා. ඒක තමයි අපේ මනුශ්ය ස්වභාවය. මොකද කියන්නෙ. මම අපේ අත්තම්මගෙ ගමට ගිහිල්ලා දවස් 5 ඉන්නකොට මට එන්න හිතෙනව. කුඩෑල්ලො එප වෙනවා. උදවුවට ඉන්න අය මාව ගිය අලුත හරියට හුරතල් කරනව. මට ඉතිං ජොලි. දවස් කීපයක් යනකොට උං උන්ගෙ වෑඩට බහිනව. මං කෑලේ. මං යන දවසට අතට කීය කීය හරි දෙනකොට තමයි ආය මට පොඩි attention එකක් ලෑබෙන්නෙ. ඔන්න ඔහොමලු උනේ.
.
2.. මගේ යාලුවෙක් රාජාංගනේ යාය 10 මීට අවුරුදු 20 විතර ඉස්සර උගන්නන්ට ගිහිං නෑවත...ුන ගෙදර බිත්තියෙ අලියා පිට කහනවලු. එ නිසා වරිච්චි බෑදල තියන කනු හෙලවෙන විදිහට හදල තියනවලු. හොඩවෑල ඈතුලට දාලා ලුනු, කන දේවල් හොයනවලු.
3. ගම සුන්දර නගරෙ අපි වාසය කරන නිසයි. අපි හෑමදාම ගමේ ඉන්නවනම් අපිට ගමත් එප වෙනවා. ඒක තමයි අපේ මනුශ්ය ස්වභාවය. මොකද කියන්නෙ. මම අපේ අත්තම්මගෙ ගමට ගිහිල්ලා දවස් 5 ඉන්නකොට මට එන්න හිතෙනව. කුඩෑල්ලො එප වෙනවා. උදවුවට ඉන්න අය මාව ගිය අලුත හරියට හුරතල් කරනව. මට ඉතිං ජොලි. දවස් කීපයක් යනකොට උං උන්ගෙ වෑඩට බහිනව. මං කෑලේ. මං යන දවසට අතට කීය කීය හරි දෙනකොට තමයි ආය මට පොඩි attention එකක් ලෑබෙන්නෙ. ඔන්න ඔහොමලු උනේ.
.
Wipula Sumanasekera ශානි..මේවා tall stories නෙවෙයි... මං දන්න Barron Manchausen කෙනෙකුත් නෑ... ඔයා කියන විදියට ඔය අල්ල පන්ල්ලේ ජංගිය ගලවා ගන්නකොට අලියා යාර 10ක් 20කට ලං වුනාලු... ඕක ඈත්තටම එයාගෙන් අහන්ට ඕනේ කරුණක්...මේ එයා මට සහ ''පිනාට'' කිව්ව විදිය... නමුත් ශානි මේක තමා ක්ෂණික තීරණ ගැනීමේ හැකියාව... බුද්ධිය..
Subscribe to:
Posts (Atom)
.