21වන සියවසේ
කාන්තාව හා මාතෘත්වය
අද ජාත්‍යන්තර කාන්තා දිනයයි.
මට උදෙන්ම කියවන්න ලැබුනේ සමිතගේ ''කුවේණි අස්න''. මෙය නමක් නොමැති වුවත් ''අපේ කාලයේ කාන්තාවක්'' පිළිබඳ පැදියක්
මට උදෙන්ම කියවන්න ලැබුනේ සමිතගේ ''කුවේණි අස්න''. මෙය නමක් නොමැති වුවත් ''අපේ කාලයේ කාන්තාවක්'' පිළිබඳ පැදියක්
මුළුමනින්ම ගැඹුරු හාස්‍යයක්, උපහාසයක් සමඟින් ඉතා ප්‍රබල උත්ප්‍රාසයක් දනවන විශිෂ්ට කාව්‍යයක්.
''පිරිමි පුතෙක්'' ලබන්නට සිහින දුටු විවාහක කාන්තාවකගේ එක් ශෝචනීය ඉරණමක් මෙයින් නිරූපණය වෙයි. ඇය දෙවියන්ට භාරවී දෙවියන්ගෙන් ගෞරවණීය ලෙස පිරිමි දරුවෙකු අයදියි. එහෙත් දෙවියන් ඇයට පිහිට නොවෙයි. ඇය එය හාස්‍යයෙන් වදනට නංවන අයුරු අප තුළ ඇති කරන්නේ ගැඹුරු උත්ප්‍රාසයකි.
අහළ පහළ සිව් දිසාවේ හා ඉහළින් වැඩ ඉන්නා දෙවිවරුන් ගෙන්, ''කයිය ගහ ගහා'' ඉන්නවා ? මගේ ඉල්ලීම ඇහුනේ නැද්ද ? මං දුන්නු පඬුරු පාක්කුඩම් මදිද ? මං පේවෙලා ආවේ නැද්ද ? අද කෙම්මුර දිනයක් නෙවෙයි ද? තිස්තුන් කෝටියක් ඉඳලත් එක්කෙනෙක්වත් දරුවෙකු නැති සොවින් තැවෙන මගේ හදවත දැක්කේ නැද්ද? නැත්තම් දැකලත් නොදැක්කා වගේ හිටියද? '' ආදී වශයෙන් ප්‍රශ්න ගණනාවක් අසයි. එය එක්තරා විදියක දෙස්දෙවොල් තැබීමකි. මේ වදන් ප්‍රකාශ කරන ඇය අවසානයේ වියරු වූ ලෙසක් පෙනේ.
'' රන් කහවණු - මුදල්හදල් , රසමසවුළු - දිව්‍ය භොජුන් කොතරම් තිබුණත් ඇති ථලය මොකක්ද? ඉදින්, පුතෙක් නැති මේ පතිවත රැක්මෙන් ද ඇති ඵලය කුමක්ද දෙවියනේ? '' යයි අසන ඇය කිසියම් දරුණු පියවරක් තැබුවා හෝ තබන්නට සුදානම් වනු පෙනෙයි.
පුතුන් සියයක් ඇකයේ හොවාගෙන, දෙතනේ - ළමැදේ පිරෙන ''රුහිරු'' පොවන්නට සුදානම්වන ඇය '' දෙවියනේ ... අයේ මින් මතුවට නම් මං නුඹලාගෙන් පින් අයදින්නේ නෑ'' යයි කියයි.
කවියේ උපරීම ස්ථානය හා අපූරු නාට්‍යම අවස්ථාව උදාවෙන්නේ ඉන්පසුයි.
''ඇස් දෙකක් ලැබිලත් නොදැක්කා සේම, කන් දෙකක් ලැබිලත් නොඇසුනා සේම, වැරදුන මඟ යළි - නැවතත් මා දුටුවෙමියි '' ඇය දෙවියන්ට කියයි.
මෙහි ඇති අපූර්වත්වය කුමක්ද?
අහළ පහළ සිව් දිසාවේ හා ඉහළින් වැඩ ඉන්නා දෙවිවරුන් ගෙන්, ''කයිය ගහ ගහා'' ඉන්නවා ? මගේ ඉල්ලීම ඇහුනේ නැද්ද ? මං දුන්නු පඬුරු පාක්කුඩම් මදිද ? මං පේවෙලා ආවේ නැද්ද ? අද කෙම්මුර දිනයක් නෙවෙයි ද? තිස්තුන් කෝටියක් ඉඳලත් එක්කෙනෙක්වත් දරුවෙකු නැති සොවින් තැවෙන මගේ හදවත දැක්කේ නැද්ද? නැත්තම් දැකලත් නොදැක්කා වගේ හිටියද? '' ආදී වශයෙන් ප්‍රශ්න ගණනාවක් අසයි. එය එක්තරා විදියක දෙස්දෙවොල් තැබීමකි. මේ වදන් ප්‍රකාශ කරන ඇය අවසානයේ වියරු වූ ලෙසක් පෙනේ.
'' රන් කහවණු - මුදල්හදල් , රසමසවුළු - දිව්‍ය භොජුන් කොතරම් තිබුණත් ඇති ථලය මොකක්ද? ඉදින්, පුතෙක් නැති මේ පතිවත රැක්මෙන් ද ඇති ඵලය කුමක්ද දෙවියනේ? '' යයි අසන ඇය කිසියම් දරුණු පියවරක් තැබුවා හෝ තබන්නට සුදානම් වනු පෙනෙයි.
පුතුන් සියයක් ඇකයේ හොවාගෙන, දෙතනේ - ළමැදේ පිරෙන ''රුහිරු'' පොවන්නට සුදානම්වන ඇය '' දෙවියනේ ... අයේ මින් මතුවට නම් මං නුඹලාගෙන් පින් අයදින්නේ නෑ'' යයි කියයි.
කවියේ උපරීම ස්ථානය හා අපූරු නාට්‍යම අවස්ථාව උදාවෙන්නේ ඉන්පසුයි.
''ඇස් දෙකක් ලැබිලත් නොදැක්කා සේම, කන් දෙකක් ලැබිලත් නොඇසුනා සේම, වැරදුන මඟ යළි - නැවතත් මා දුටුවෙමියි '' ඇය දෙවියන්ට කියයි.
මෙහි ඇති අපූර්වත්වය කුමක්ද?
ඇය පතිවත පසෙක ලා පිරිමින් හඹාගොස්, පිරිමි දරුවෙකු ලබාගැනීමෙන් පසු, දරුවෙකු ලබාගැනීමේ බලාපොරොත්තුවෙන්, ආසාවෙන් දේවාල කරා යාම, දෙවියන් පසුපස යාම, නිර්ථක කාර්යයක් බව පසක් කර ගත්තාද ?
නොඑසේනම්, දෙවියන් සිය බලාපොරොත්තු ඉටු නොකිරීම නිසා, පතිවත පසෙක ලා, පිරිමින් හඹා ගොස්, එයින්ද පිරිමි දරුවෙකු ලබාගත නොහුනු ඇය, තමන්ට මඟ වැරදුන බව මෙනෙහි කරද්ද ?
මේ අන්ත දෙකෙන් කවර හෝ අන්තයක්, අපට රිසි අයුරින් සිතාගැනීමට ඇගේ මේ කාව්‍ය ප්‍රහසනයේ විවෘත අවසානය අපට ඉඩ සලසයි. මෙය උපක්‍රමශීලී කාව්‍යම හා කලාත්මක, ශිල්පීය අවසානයකි.
තත්ත්වය මෙසේ වුවද, මෙහි ''පිරිමි පුතෙක්'' යන යෙදීම කිසි ලෙසකින් යෝග්‍ය නොවන, රිද්මය පවත්වා ගැනීමට යොදන ලද ''සක්ක පදයක් '' ලෙසින් කැපී පෙනේ. මන්ද පිරිමි පුතුන් මිසක් මෙලොවේ ගැහැණු පුතුන් නොවන බැවිනි. මෙය පහසුවෙන් වළක්වාගත හැකිව තිබුනු දෝෂයකි. 6වන කවියේදී ඇය, යළි දෙවියන්ගෙන් කිසිදා ''පින්'' යැදීමක් නොකරන බවක් පවසයි. ඇත්තටම මෙහිදී ඇය පින් අයදින්නෙ නැතැයි කීවාට වඩා ''පිහිට'' අයදින්නේ නැතැයි කීවා නම් තමා වඩාත් උචිතවන්නේ. මන්ද දෙවියන්ගෙන් අප යදින්නේ පින් නොව පිහිට වන බැවිනි.
කෙසේවතුදු, මේ සුළු අඩුපාඩුව හැරුනු කොට, සමස්තයක් ලෙස ගත් කල මෙම පැදිය අන්තර්ගතයෙන් අපේ කාලයේ ළඳකගේ හදවත විවර කරන ඉතාමත් යථාර්ථවාදී මෙන්ම එඩිතර නිර්මාණයක්, උත්සාහයක් වන්නාහාම, කලාත්මක පැදියේ නිම්වළලු පුළුල් කරන, ශිල්පීය වශයෙන් හා කලාත්මක වශයෙන් උසස් නිර්මාණයක් බව පැවසීම යුක්ති සහගතය.
ගායනා කිවිඳියක සේ පෙරට තබන පියවර සාර්ථක වී
සිංහල කවියේ මඟ හෙළිපෙහෙළි වේවා ! බැබලේවා !!!
